28 mei 2022 dus. De dag die, dankzij onze leider en motivator Peter van Dartel, al begon op 27 november 2022 met een teammeeting. De conclusie van die dag: met meer talent en kracht dan ooit in de vereniging moet Heren 1 gaan strijden voor promotie naar de eredivisie. Er zat geen woord Spaans bij. Met de toevoeging aan de ploeg van een nieuwe (of juist oude) coach Rick Verbree konden we in ieder geval terugvallen op een bak ervaring.

De wedstrijd dag

-1 uur: voor de start verzamelen we bij de tent van de Dolfijn, waar de wattbikes keurig staan uitgestald. Dit alles voor de eerste wedstrijd in de 1e divisie van de teamcompetitie, te Almere. Een goede voorbespreking van onze leider met een duidelijk wedstrijdplan volgt. Peter en Pim zwemmen op kop en zullen zich ontfermen over Roy en met name Dennis. Na het zwemmen vooral meteen gaan rennen in de wissel. Want dat is het punt waar de rest, verlamd door de gedachte over wat nog komen gaat, even zal indutten (aldus Peter). Op de fiets dan met name het eerste stuk (wind mee) niet ons zelf voorbij rijden, maar focus op een stabiel tempo. Tegen de wind zullen we het verschil gaan maken. Vanzelfsprekend is het vanaf T2 dan volle bak lopen.

-0:45 voor de start. Roy: “mijn voorband is wel erg zacht”. Gelukkig had Dennis nog een extra race-voorwiel in de auto liggen. Zodat geen risico genomen hoefde te worden met een bandje vervangen, die later alsnog lek is door een scherp randje in de velg. Deze kans liet Rick zich niet ontnemen. Als kersvers coach zag hij zijn kans schoon om een extra looptraining in te lassen. Binnen 10 minuten was dit probleem opgelost.

-0:25 voor de start. Dennis: “f*ck m’n zwembrilletje is kapot”. Wederom kwam Rick aansnellen met z’n rugtas gevuld met zwembrilletjes. Oftewel, nog voor de start zijn we al twee keer gered door onze coach. Ik hoef niet verder toe te lichten hoe waardevol zo’n coach is.

Start: Na 150 meter zwemmen krijgen Dennis en Roy ineens een harde duw in het water. Peter is in het ondiepe water gaan staan om zijn ietwat achterblijvende ploegmaten een slinger te geven. Nog voordat beide goed en wel doorhebben wat er gebeurt, worden we ingehaald door een achter ons gestarte zwemploeg (bleken uiteindelijk de snelste zwemmers van het veld). Na 250 meter is het dus totale chaos en in deze wasmachine is Dennis het spoor van zijn teammaats bijster geraakt. Na 350 meter komt wederom dat zelfde gevoel als na 150m terug. Met een goede duw tegen de voet ontstaat er een golf, met een extra slok water tot gevolg. Peter is terug gezwommen om zijn achterblijvende ploegmaat te gaan halen. De resterende afstand is deze techniek verder gefinetuned. De inschatting is dat dit ons toch wel 20 seconden heeft opgeleverd. Met ruim 1 minuut achterstand op de uiteindelijke nummer 2 komen we het water uit.

T1 en fietsen: met een snelle T1 zijn we vertrokken voor de resterende afstand op de fiets. Een aantal goede lange beurten van met name Iron Man Pim brengen de ploeg op een kruissnelheid van +/-51 km/u. We beginnen langzaam in te lopen op de ploeg voor ons. Na 10 km draaien we met een 180 graden bocht terug. Nu is het schuin wind tegen. Het stuk waar we het verschil moeten maken. De laatste 10 km, weten we het tempo strak op 40-41 km/u te houden. De ene na de andere ploeg rapen we op. Na afloop blijken we indruk gemaakt te hebben op veel ploegen en komen de complimenten onze kant op over het fietsen. Complimenten die met name richting Pim en Roy kunnen. Door het tempo zo gelijkmatig te houden, en met name langere beurten op kop te rijden, wisten ze de hartslag van Dennis van 200 terug te brengen naar 180 en kon iedereen blijven meedraaien in de geoliede trein. Bovendien hebben we net zo hard gereden als de snelste Eredivisie-ploegen die met 5 man reden.

T2 en lopen: “jullie liggen 2 seconden achter op de nummer 1”. Dit is het moment dat het een mentaal spel wordt. Net de fiets af gekomen, hebben de kuiten de neiging in de kramp te springen. Tegelijkertijd kunnen we een unieke prestatie neerzetten en wil je simpelweg niet die gast zijn die er voor zorgt dat we een haalbare overwinning weggeven. Motor Pim loopt direct naar een tempo van 3:35 per km. De eerste 2,5 km lopen we perfect met z’n vieren. “jullie liggen 8 seconden achter op de Dolfijn”. Het kan dus nog! Inmiddels loopt Peter over z’n limiet en Roy op z’n limiet. Toch besluiten we in te zetten op de laatste km vanaf het keerpunt. Iedereen voelt direct dat Pim de duimschroeven begint aan te draaien. Na het keerpunt zetten we de versnelling in. Het tempo gaat naar 3:20 per km. Al duwend als team sprinten we het laatste bochtige stuk naar de finish in. Schreeuwend naar achtergebleven damesploegen, vliegen we om paaltjes, springen we over struikjes en sprinten we naar de finish.

Finish: Met afwezige holle blikken ontvangen we een bekertje water. In afwachting van het eindresultaat, horen we in ieder geval dat we de snelste tijd tot nu toe hebben. “Daar komt de Dolfijn”. 1:00:27. Dat is 2 seconden langzamer!! Yes, we hebben gewonnen. Een ongekende teamprestatie. Dit is precies zoals de teamcompetitie bedoeld is. De torenhoge ambities reiken inmiddels vanzelfsprekend tot in de wolken.